در کتاب روح مجرد حضرت علامه طهرانی آمده : در همین سفر که در محضر حضرت آقاى حاج سیّد هاشم حدّاد أعلَى اللهُ درجتَه بودم، و سخن از محیى الدّین عربى زیاد به میان مى ‏آمد، روزى از روزها جناب مغفور مرحوم حاج غلامحسین سبزوارى که از ارادتمندان ایشان و از زُوّار همدانى و أسبق تلامذه مرحوم آیة الله أنصارى بود، از زیارت حرم مطهّر که برگشت و نشست گفت:

 اینک که از زیارت حضرت أبا الفضل علیه السّلام مراجعت میکردم، در شارع عبّاسیّه به خاطرم آمد بیتى را که در راهرو ورودى قبر محیى الدّین به سرداب نوشته‏ اند؛ و این بیت از خود اوست: لِکُلِّ عَصْرٍ واحِدٌ یَسْمو بهِ وَ أنا لِباقى الْعَصْرِ ذاکَ الْواحِدُ یعنی: «در هر عصر و دوره ‏اى یک نفر به وجود مى‏ آید که آن عصر بواسطه او عظمت مى ‏یابد؛ و من براى تمام أعصار و دوره ‏هاى آینده آن یک نفر مى‏ باشم.» و مى ‏گفت: من خودم این بیت را در آنجا قرائت کرده ‏ام، و عجیب ادّعاى عظیمى است که محیى الدّین کرده است؟! 

حضرت آقا فرمودند: هیچ عجبى ندارد؛ و این گفتار او یک گفتار عادى و معمولى است. و این اختصاص به محیى الدّین ندارد. هر کس به عرفان خدا برسد و فانى شود، این نغمه اوست. زیرا در عالم فَناء محیى الدّین نیست؛ خداست که سخن می‌گوید. و معلوم است که خدا اختصاص به زمانى دون زمانى ندارد. او همیشه بوده و هست و خواهد بود.